Der Fluch der bösen Drohung

De Flook vun de bööse Drauhen

Körtens heff ick mol vun een Döntje dröömt, de in uns Familje vertellt ward, so lang as ick denken kann, – un in den Droom har sik dat hier in Borstel afspeelt (in Würklichkeit weer dat ganz annerwegens west).

Dat güng üm mien Grootvadder, de vun Harten Goorner weer und sik dorüm jümmers mit sien Nober Kibbel (so heet de Nober) kabbelt hett (‘n Kibbelkabbelee so to seggen).

Kibbel weer Bäcker un bruukt veel Eier, also, dat weer ganz kloor to de Tiet, hett sik Kibbel in sin Goorn Heuners hooln.

Un min Grootvadder hett sik argert: Plietsche Heuners weet, dat de Wörm bi’n Nober scheuner smeckt as de Wörm op ehr egen Siet vun‘n Tuun, un wegen dat müss mien Grootvadder jümmerlos Kibbels Heuners verschuuchen, de ünner sien Kakelbeerbüsch puukt.

Een Dag is min Grootvadder doröver mol so verdüvelt füünsch worrn, dat he bannig luut un gräsig schreen hett:

„Kibbel! Nümm dien Heuners ut mien Goorn! Ick hau se doot, de Öös!“

Düsse Schree is över all de Noberschop flogen as‘n Ungewitter.

Mien Grootmodder stunn in de Köök, ünner de Döör no’n Goorn, un se zischelt: „Mann, wo kanns du sowat seggen – ‚Ick hau se doot de Öös‘ – un denn so luut! Wat schüllt de Lüüt denn vun di denken! Un all de Kinners!

In mien Droom nülichs hebb ick mien Grootvadder sien Drauhen dunnern heuert över all de Goorns in’n Georgiweg, över all Grootborstel hett dat dunnert bit rop no‘n Heben.

Wat Kibbel dat ok heuert hett da boben? Domals harr he dat woll heuert, man al glieks wedder vergeten un sien heuners hebbt noch lang leevt.

In uns Familje is Grootvadder sien Rööp een Slagwoort bleven, dat sülven postum noch von mien Grootvadder sien beden Kinners (mien Vadder un mien Tant) bi Gulden Hochtieden, Gräffnissen un anner Tosomenkomens kolporteert worn is.

Man mien Vadder un sien Süster hebbt jümmers noch een ropsett. No ehr achtertückschen Narrativ harr mien Grootvadder schreen:

„Kibbel! Nümm dien Heuner ut mien Goorn! Ick hau di doot, du Oos!“

Un jeedmool, solang as se noch leev, hett mien Grootmodder de Oogen bang un instännig no’n Heben verdreiht, to ehrn Seligen, und hett protesteert. „Dat stümmt goor nich! Sowat harr he nienich seggen doon!“

Man op de Froog, wat he denn anners seggt harr, hett se jümmers rümgnuckst. Un an’n Enn weern de Lüüt un mien Grootmodder sülfs nich sünnerlich tofreden mit ehr „Verbetern“, dat mien Grootfadder mit sien Ankünnigen nich Kibbel meent harr, sünnern bloots Kibbel sien Heuners.

Op jeden Fall hett sik mien Grootvadders Rööp in de gräsige Utleggen vun sien Kinners faster inprint as de Oortext.

In mien Droom stunn op dat Strootenschild vun den Georgiweg „Heunerdrifft“.

Ganz achtern an de Kehr vun de Sackstroot hebb ick mang de grooten Steens op de Insel een vun de Heuners seen, wo dat so‘n dicken fetten Regenworm ut de Eer trocken hett.

Un för düssen Platz, den „Ümdreih-Homer“, geev dat noch’n Strootenschild mit de Opschrift „Mettenn“.

Clemens Bahlmann