An’n Foot vun den Blauen Barg

Dat 46 Meter lang-trocken Huus mit de lange Leck-Siet no de Stroot hen un mit de smaale Gevels an beide Ennen kuschelt sick to‘n Veertel-Krink as‘n Bockwust an den Sünn belüchten Barg.

In de Wust-Afsnitten mit de Huusnummern 57 bit 73 wohnt negen Parteien mit een bit veer Lüüd. Un de Blaue Barg is mit 80 Meter över Seespeegel de höögste Knüll in uns Dörp un ümlangs. De mehrsten Bewohners sünd kott vör oder all in ‘t Rentenöller.

As vör n poor Johr Felix un Fiona Waffelstedt nee introcken weern un to‘n eersten Mool de Noberslüüd op de Stroot dropen harrt, hebbt de sick vörstellt: „Hallo, ick bün Gila, 57“ un „To mi kanns ok Halo seggen, 73“ un „Ick bin Janning Swiegmann, 71“, – „Watt?!“, secht Fiona, „dor hess di ja man bannig frisch hoolen! – Ick bün Fiona, 56.“ „Och so?“ secht Janning, „du trecks hier gor nich mit in? Du bliffs achtern Barg? In‘n Schadden?“ – Un denn keem bilütten rut, dat de Tahlen nich dat Öller vun de Lüüt weern, man de Huusnummern.

De Lüüd interesseert sick för allns, wat sick in de Noberschop afspeelt; jeedeen kennt nich blots jeedeen, sünnern ok jeedeen, den jeedeen kennt; wo jeedeen sien Dag aflöppt, de Tieden vun sien Arbeit, sien Freetied un wat he dor mookt, Danzstünn, Chorgesäng. Wo mehr de een vun den annern weet, ümso mehr möögt se sick, ümso warmer, vertrooter, enger ward dat mang de Noberslüüd. Dat irgendwat kungelt ward, heemlich blifft, ünner de Bettdeek … sowat gift dat an un för sik gor nich.

Bitlang harr een allns mitkregen, wat een weten schull, dörch dat, wat een hörn un seen un minnigmol ok, dörch wat een rüüken kunn; mag ween, dat Daglicht het dat sülfs belücht, un allns weer klor to seen – kunn wull ok mööglich sien, dat mol keeneen nixnich seen het, man vun Mund to Mund weer an‘n End doch kloor, wo wat west sien müsst.

Hüüttodaags gift dat de „WhatsApp-Grupp-BlauenBarg“, un över düssen Kanool – kloor – flutscht dat allns foorts, veel scheuner un veel bunter.

To’n Bispeel: de leckern eegenmookten Kohlrulladen, wo Claudia Zack se för sick un eern Mann op‘n Disch tövert – un wovun de Wrasen üm Klock een üm den Blauen Barg rümdümpelt – bitlang kunn een de man blots rüüken, so dat een swaant, wat Hans-Lorenz hüüt to freten kreech. Man vun nu af – „WhatsApp“ wees Dank – kann een de Köken-Meesterwarken ok noch, op’n Slag Klock een as Lichtbiller bewunnern, as se frisch un prall vör Halo Zack in de Esseck An den Blauen Barg 73 op‘n Disch dampt.

Man wat nu kümmt, weet bloots een eenzig Minsch op uns Welt:

Dat stimmt, de Licht-Billers vun Claudias leckere Kohlrulladen kann jeedeen in Internet seen, man mit Licht, so as de Dag dat vörbringt, hebbt düsse Billers nix to doon: Dat sünd meist ehrer Schaddenbillers.

Janning Swiegmann wohnt alleen in de Nummer 71 un deelt sick mit de Zacks een geele Aschtünn för Weertstoffen. Hüüt Nomiddag wull he poor olle Plastikbüdels wegsmieten, mookt den Deckel op un as de Sünn groodut in de Tünn rinschient, ward he blennt vun een blanke Konservenbüx, wo de Banderool vun avpuult is und sülven propper bineven liggt.

Un dat Bild op de Banderool, gediegen, dat dücht em bekannt. He kiekt nomool: Op dat Bild is een „Serveer-Vörslag“ to sehn, för twee Kohlrulladen, un de „Serveer-Vörslag“ süüt (bit op dat Hoor in de Stipp!) akroot liek ut as dat Bild dat Claudia in de „WhatsApp-Grupp“ üm den Blauen Barg schickt hett. Un dat heet ja nu wull, dat Claudia sick de Arbeit mit de eegenmookten Kohlrulladen ‘n beeten vereenfacht hett, un dorför het se all ehrn Fliet dor insett, ehrn Halo in den Serveer-Vörslag intofotoschoppen.

De Sünn, de villicht twee Sekunn in de Mülltünn kiekt hett, bröch dat an‘n Dag – man blots för een Minschen, un de, Janning Swiegmann, de dää nienich nix över sien Nobersch utsludern.

Clemens Bahlmann