De Grooden Ding

Hett so wat(t)

De grooden Ding op düsse Eer
sünd doch al bannig lange her.
Dat Elend fing ja domals an
mit Eva und ehrn Appelmann.
De Twee de levt ne Tied in Sünn,
d„rümm kreegt se sik woll in de Plünn
mit ehn vun Vorstand uten Haeben.
Un de seggt: Schluss mit Lotterleben.
Ji hebbt dat Paradies entweiht.
Ji möt in de Vergänglichkeit.“

Joo, man too. Dat weer denn so.
Denn wär noch Noah mit sien Boot.
He helpt de Öösterbi de Floot
un schippert Nilperd, Hund un Kat
to`n sekern Barg Ararat.
Bit dorhen wär ook allens good.
No Huus moet sei denn blotz to Foot.
Un dat wär, sünd wi mol ganz ehrlich
för manch een Oos doch böös beschwerlich.

Ganz plietsch war`n Hammel, witt or swatt,
de blievt glieks door, an Ararat.
Joo, man too. Is huet noch so.
So fing ook domaals an
mit düsset lüdde Restaurant.
Bi mi an Ende vun de Straat.
Dat schimpt sik anfangs „Ararat“.
Un veele Lüüd hebbt sik besweert,
dat so een Nomen sik nich gehört,
weil „Ararat“ to heilig is
för Ouzo, Döner und Pommfritz.
Dor hett de türkisch Weert denn seggt:
„Denn mook ick dicht un bin fix weg.
Nu seht man too! Dat is nu soo.“

„WIR SIND DEMNÄCHST GERN FÜR
SIE DA – DIE JAQUELIN, YVES AND JESICA.
FOR YOUR NAILS AND WEAVING HAIR“.

Dat steiht nu buten an de Döör.
De Lüüd sin still un null Protest –
Un ick? Ick arger mi de Pest.
Dor gackern suelvst de Höhner.
Een niegers NAGELSTUDIO!?
Un wo krieg ick mien Döner?
Joo, joo man too!! Is halt so!!

von Jürgen Huwil Wahlen