WEELKEN IS DAT NOCH?

VON JÜRGEN HUWIL WAHLEN

Sitt butendoors bi Café Junge,
drööm sonnig vör mi hen,as dröven een vun Aldi kummt,
den ick von fröher kenn.

Ick kann em noch nich richtig pliern
he is noch to wiet wech.
Ick kenn den Gang un de Statur –
woheer wet ick noch nech.

Ick hol min nieges Smartphon rut
un fang gau an to scrollen.
Ick hebb em glieks, ick sök em fix –
doch he blievt mie verschollen.

He is jüst wohl in de Datei
von Fründs, Kollegen, Kunden.
Nu blifft de Kerl all vör mi stoon –
un ick hebb em nich funnen.

Dor hest du in so’ n Smartphon allns
mit Billers, Nohms und Stäädten –
un wenn du gau wat söken deist,
denn kanns dat Ding vergeeten.

Dor sächt de fremde Keerl to mie :
„Hey Vadder, no wie geiht.
Ick hebb all dacht du kennst mi nech,
hest op dien Phon rumneiht.“

Un ick segg nur: „Hallo mien Söhn,“
un steek mien Smartphon wech.
Un wet nu: Kiek de Minschen an,
denn bruuks keen Smartfon nech.
Gröten vun Jürgen Huwil